با ما همراه باشید

دانستنی ها

تاریخچه‌ی کشت فلفل قرمز؛ این تندِ آتشین!

منتشر شده

در

پایگاه داوان نیوز: فلفل قرمز از متنوع‌ترین گیاهان خوراکی جهان از نظر شکل، رنگ، میزان تندی و طعم است. علاقه به غذاهای تند در بخشی از فرهنگ بشری رایج است، اما همه‌ی مردم جهان به مزه‌های تند گرایش ندارند. در فرهنگ‌هایی که مصرف غذاهای تند در آنها رایج است، کودکان هم در معرض این طعم قرار می‌گیرند و با گذشت زمان نسبت به آن تحمل پیدا می‌کنند و حتی به آن علاقه‌مند می‌شوند. «کبسایسین» که ماده‌ی فعال فلفل‌های تند است، گیرنده‌های درد دهان را تحریک می‌کند و مغز تصور می‌کند سوزش یا حرارت وجود دارد و در واکنش به این تصور اندورفین و دوپامین آزاد می‌کند که باعث احساس لذت و سرخوشی می‌شود. تفاوت‌های ژنتیکی می‌تواند در میزان حساسیت‌های افراد به این ماده‌ی فعال مؤثر باشد.

اما از چه زمانی بشر به کشت و اهلی‌سازی فلفل قرمز علاقه‌مند شد که از تندترین انواع فلفل در جهان است؟ در این نوشته مروری داریم بر تاریخچه‌ی کشت فلفل قرمز در قاره‌های جهان و به‌طور خاص کشور خودمان ایران.

به گزارش اخبار روزانه‌ی کشاورزی، نخستین شواهد کشت فلفل قرمز در جهان به حدود 4 هزار سال پیش از میلاد مسیح در مکزیک و آمریکای مرکزی بازمی‌گردد. در کاوش‌های باستان‌شناسی در کشورهای پرو، مکزیک، گواتمالا و بولیوی دانه‌های فلفل قرمز خشک‌شده نشان می‌دهد که مردم این نواحی این گیاه را می‌کاشته‌اند و در آشپزی از آن استفاده می‌کرده‌اند. این گیاه بومی مناطق گرمسیری آمریکای لاتین است و 5 گونه‌ی اصلی دارد.
این فلفل را استعمارگران اسپانیایی و فرانسوی در قرن‌های 16 و 17 میلادی به بخش‌هایی از جنوب و جنوب غربی ایالات متحده وارد کردند و بومیان آمریکا نیز آن را به‌عنوان خوراک و دارو پذیرفتند. محبوبیت غذاهای مکزیکی و آسیایی سبب شد که در قرن بیستم و بیست‌ویکم کشت فلفل قرمز افزایش یابد. امروزه ایالات متحده‌ی آمریکا از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان فلفل قرمز در جهان است.
فلفل قرمز در قرن 18 و 19 میلادی همراه مهاجران اروپایی و سپس با فرهنگ آشپزی‌ آسیایی و لاتین به کانادا نیز منتقل شد، اما به دلیل آب‌وهوای سرد این کشور به‌صورت محدود در گلخانه‌های انتاریو و بریتیش کلمبیا کشت شد. امروزه غذاهای هندی، تایلندی و مکزیکی بر پایه‌ی تندی فلفل قرمز، در رستوران‌ها و سوپرمارکت‌های کانادا محبوبیت زیادی دارد.

فلفل قرمز چگونه به اروپا رفت؟
فلفل قرمز نیز مانند بسیاری از گیاهانی که بومی قاره‌ی آمریکا بودند، پس از کشف این قاره در قرن 15 میلادی در جزایر کارائیب کشف شد. کریستف کلمب در ابتدا آن را با فلفل سیاه که در اروپا بسیار گران بود، اشتباه گرفت. این گیاه در سال 1493 رسماً به اروپا وارد شد و اولین بار در اسپانیا کاشته شد. اسپانیایی‌ها و پرتغالی‌ها در فاصله‌ی سال‌های 1500 تا 1600 میلادی کشت این گیاه را در باغ‌های سلطنتی آغاز کردند و بعدها کشیشان اروپایی کشت این گیاه را به‌عنوان جایگزینی برای فلفل سیاه رواج دادند. اندلس لیسبون از نخستین مناطق اروپا بودند که فلفل قرمز در آنها کشت شد.
با توسعه‌ی تجارت در قرن 16 و 17میلادی فلفل قرمز ازطریق امپراتوری عثمانی به مجارستان، بالکان و اروپای شرقی صادر شد و سپس در ایتالیا و فرانسه نیز کشت شد. در همین زمان‌ها بود که گونه‌ای فلفل قرمز کمتر تند به نام پاپریکا در مجارستان به وجود آمد و تا قرن 18 به بخش اصلی آشپزی مجارستان و بالکان تبدیل شد.
امروزه فلفل قرمز، چه تند و چه شیرین، از رایج‌ترین ادویه‌های در آشپزی کشورهای اروپایی است. گونه‌های شیرین‌تر این گیاه مصرف عمومی و غذایی دارند و گونه‌های تند آن بیشتر در غذاهای قومی و سنتی استفاده می‌شود و کشورهای اسپانیا، مجارستان، ایتالیا، پرتغال و فرانسه مهم‌ترین تولیدکنندگان آن در قاره‌ی اروپا هستند.

ورود فلفل قرمز به قاره‌ی آسیا
فلفل قرمز در فاصله‌ی زمانی 1500 تا 1520 میلادی برای نخستین بار به واسطه‌ی اسپانیایی‌ها به شبه قاره‌ی هند وارد شد. پرتغالی‌ها پس از فتح گوا در 1510 میلادی فلفل قرمز را از مستعمرات خود در برزیل به هند آوردند و در آنجا کاشتند. تا سال 1542 میلادی دست‌کم سه گونه‌ی فلفل قرمز تند در سواحل غربی هند شناخته‌شده بود و مصرف می‌شد. پس از اینکه پرتغالی‌ها در سال 1511 مالاکا را تصرف کردند، فلفل قرمز به مالایا، اندونزی و مالزی نیز منتقل شد.
فلفل در قرن شانزدهم میلادی ازطریق فالیت‌های تجاری پرتغالی‌ها و هلندی‌ها به جنوب چین نیز وارد شد، اما در ابتدا فقط یک گیاه زینتی بود. در این قرن همچنین پرتغالی‌ها فلفل قرمز را به ژاپن نیز وارد کردند که سپس از این کشور به کره نیز رسید.
در فرهنگ متنوع آشپزی آسیایی از انواع فلفل قرمز، از تند تا شیرین، استفاده می‌شود.
امروزه کشور هند بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی فلفل قرمز در جهان است و چین، کره‌ی جنوبی، تایلند، اندونزی و مالزی، ویتنام و ژاپن نیز از تولیدکنندگان مهم این گیاه در قاره‌ی آسیا هستند.

فلفل قرمز در ایران
در قرن شانزدهم میلادی همزمان با ورود فلفل به شبه‌قاره‌ی هند، پرتغالی‌ها آن را به جزیره‌ی هرمز نیز وارد کردند و در آنجا کاشتند. احتمال می‌رود فلفل قرمز ازطریق هند غربی به بندرعباس، هرمز و بوشهر رسیده باشد. این گیاه ممکن است از مسیر عثمانی و عربستان یا جاده‌ی ابریشم و چین نیز به ایران منتقل شده باشد.
این فلفل به دلیل اینکه از فلفل سیاره ارزان‌تر بود، به‌سرعت در جنوب و شرق ایران، که اقلیم خشکی دارند، پذیرفته شد و در طب سنتی نیز برای گرم‌کردن بدن، کمک به هضم غذا و ضدعفونی از آن استفاده می‌شد.
در منابع آشپزی دوران صفوی نشانه‌هایی از استفاده از فلفل وارداتی موجود است، اما در دوران قاجار مصرف فلفل قرمز تند به‌ویژه در ترشی‌ها و چاشنی‌ها بسیار رایج بود.
امروزه فلفل قرمز تند و فلفل دلمه‌ای قرمز شیرین به‌طور گسترده در استان‌های گیلان، خراسان جنوبی، خوزستان، سیستان‌و‌بلوچستان، فارس، گیلان، مازندران، زنجان و قزوین کشت می‌شود. فلفل قرمز ایرانی معمولاً به‌صورت پودری و خشک‌شده در غذاهای محلی و ترشی‌ها استفاده ‌شود. در جنوب کشور (بندر عباس، بندر بوشهر و چابهار) برای تهیه‌ی خوراک‌های دریایی مانند قلیه‌ماهی از فلفل قرمز استفاده می‌شود، در شمال ایران به‌عنوان چاشنی در ترشی‌ها استفاده می‌شود و در غرب ایران برای پختن غذاهای گوشتی و کباب از آن استفاده می‌شود.

فلفل قرمز در قاره‌ی آفریقا چه پیشینه‌ای دارد؟
همان‌طور که گفته شد، فلفل قرمز بومی آمریکای جنوبی بود و پس از اینکه اروپایی‌ها این قاره را کشف کردند، به سایر نقاط جهان ازجمله قاره‌ی آفریقا منتقل شد.
ورود فلفل قرمز همزمان با گشایش مسیرهای تجارت دریایی جدید به قاره‌ی آفریقا، در قرن 15 و 16 میلادی رخ داد. در ابتدا پرتغالی‌ها ازطریق سواحل غربی و بنادر شرقی قاره‌ی آفریقا مانند موزامبیک و سوایزلند این مطاع را به قاره‌ی سیاه وارد کردند که به دلیل شرایط اقلیمی گرم و مرطوب این قاره به‌سرعت در بسیاری از مناطق کشت و مصرف شد. فلفل قرمز جای خود را در آشپزی محلی آفریقا باز کرد و به ادویه‌ی محبوبی تبدیل شد.
امروزه فلفل قرمز در نیجریه، غنا و کامرون در غرب آفریقا، کنیا، تانزانیا و موزامبیک در شرق آفریقا و مراکش و الجزایر در شمال آفریقا کشت و مصرف می‌شود و بعضاً جنبه‌ی صادراتی نیز دارد.

فلفل قرمز در اقیانوسیه
پس از کشف اقیانوسیه، اروپاییان در قرن 15 و 16 میلادی فلفل قرمز را به این قاره‌ی جدید منتقل کردند. اما گسترش کشت این محصول در اقیانوسیه به قرن 17 و 18 میلادی برمی‌گردد که اروپاییان جزایر مختلف این قاره را کشف و استعمار کردند. فلفل قرمز ازطریق مسیر تجاری بین آسیا، آمریکای جنوبی و جزایر اقیانوس آرام به اقیانوسیه رسید.
به دلیل شرایط اقلیمی مناسب مناطق گرمسیری اقیانوسیه، مردم بومی این مناطق در آشپزی سنتی خود از طعم تند فلفل قرمز بهره بردند. استفاده از این چاشنی در فیجی، ساموآ و تونگا رواج بیشتری دارد. در این مناطق فلفل قرمز در مقیاس اندک و فقط برای استفاده‌ی محلی کشت می‌شود.
امروزه فلفل قرمز در استرالیا (هم به‌صورت تجاری و هم در باغ‌های خانگی) کشت می‌شود و به مصرف بازارهای داخلی می‌رسد. در نیوزیلند نیز فلفل قرمز در باغ‌های کوچک یا گلخانه‌ها تولید می‌شود، اما تنوع کشت آن در این کشور از استرالیا کمتر است. در نیوزیلند بیشتر فلفل دلمه‌ای قرمز و انواع کمتر تند فلفل قرمز تولید می‌شود.

ادامه مطلب
تبلیغات

دانستنی ها

پاسخ به معضل دیرینه ضایعات کشاورزی و غذایی

موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی، با هدف واکاوی علل و ارائه راه‌حل‌های عملی برای معضل دیرپای «ضایعات محصولات کشاورزی و غذایی»، نشست تخصصی را روز چهارشنبه، ۲۸ آبان ۱۴۰۴ به صورت حضوری و آنلاین برگزار می‌کند.

منتشر شده

در

پایگاه خبری داوان نیوز: نشست تخصصی برای واکاوی چالش‌های مدیریت ضایعات کشاورزی و غذایی برگزار می‌شود.

به گزارش خبرنگار ما و به نقل از روابط عمومی موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی، نشست تخصصی با عنوان «چالش‌های اجرایی و راهکارهای عملیاتی مدیریت ضایعات محصولات کشاورزی و غذایی» روز چهارشنبه، ۲۸ آبان ۱۴۰۴ برگزار می‌شود.
این نشست تخصصی که در چارچوب «همایش ملی مدیریت ضایعات محصولات کشاورزی و غذا و ترویج فرهنگ مصرف درست» سازماندهی شده است، با هدف واکاوی عمیق موانع پیشِ رو و ارائه راه حل‌های کاربردی برای کاهش ضایعات در این حوزه حیاتی برگزار می‌گردد.

جزئیات برگزاری نشست:
زمان: چهارشنبه، ۲۸ آبان ۱۴۰۴، از ساعت ۹ تا ۱۱:۳۰
محل برگزاری: موسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی
شیوه برگزاری: حضوری و وبیناری

بر اساس این اطلاعیه، متخصصان، پژوهشگران، فعالان بخش کشاورزی و تمامی علاقه‌مندان به این موضوع می‌توانند به صورت حضوری در محل برگزاری نشست حاضر شده و یا از طریق بستر وبینار به صورت آنلاین در این رویداد مشارکت کنند.

به گزارش اخبار روزانه کشاورزی، مدیریت ضایعات محصولات کشاورزی و غذایی به عنوان یکی از کلیدی‌ترین حلقه‌های زنجیره تأمین امنیت غذایی کشور، نیازمند عزمی ملی و بهره‌گیری از دانش و فناوری روز است. انتظار می‌رود این نشست با ایجاد فضایی برای تبادل نظر بین صاحب‌نظران و مجریان، گامی مؤثر در جهت تدوین راهکارهای عملی و کاهش چالش‌های پیشِ رو بردارد.

 

ادامه مطلب

دانستنی ها

حفظ میراث ژنتیکی؛ اسب کاسپین، گنجینه‌ای در آستانه فراموشی

منتشر شده

در

پایگاه خبری داوان نیوز: در گستره متنوع ذخایر ژنتیکی ایران، گونه‌های ارزشمندی وجود دارند که نه تنها از نظر زیست‌شناسی حائز اهمیت هستند، بلکه بخشی از هویت تاریخی و فرهنگی این مرز و بوم محسوب می‌شوند. در این میان، اسب کاسپین به عنوان یکی از اصیل‌ترین و نادرترین نژادهای اسب در جهان، جایگاهی بی‌بدیل دارد. نژادی که با قدمتی بیش از پنج هزار سال، در نقش‌برجسته‌های تخت جمشید جاودانه شده و منشأ پیدایش اسب‌های خونگرم امروزی شناخته می‌شود.

متأسفانه این میراث ارزشمند ملی، به رغم شهرت جهانی، در داخل کشور با چالش‌های جدی مواجه است. کاهش جمعیت، محدودیت تنوع ژنتیکی و فقدان برنامه اقتصادی پایدار، بقای این نژاد منحصربه‌فرد را با تهدید روبرو ساخته است.

این گزارش که بر اساس بیانات دکتر هوشنگ دهقان‌زاده، معاون پژوهشی و رئیس بخش تحقیقات علوم دامی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان گیلان تهیه شده، به بررسی تاریخچه، اهمیت و اقدامات در دست اجرا برای حفظ و احیای این گنجینه ژنتیکی می‌پردازد. در ادامه، جزئیات علمی، چالش‌های پیش‌رو و راهکارهای نوین برای تضمین آینده اسب کاسپین را از زبان مباشر این پروژه ملی خواهیم شنید.

وی در ابتدای این گزارش با معرفی مسئولیت خود گفت: «به عنوان مسئول بخش تحقیقات علوم دامی، یکی از مهم‌ترین مأموریت‌های ما مدیریت مجتمع تحقیقات و آموزش حفظ ذخایر ژنتیکی اسب کاسپین است که یک مجتمع کاملاً منحصربه‌فرد در سطح کشور محسوب می‌شود.»

دهقان‌زاده با اشاره به پیشینه تاریخی این نژاد ارزشمند افزود: «اسناد و شواهد تاریخی از جمله نقوش برجسته در تخت جمشید، نشان می‌دهد که اسب کاسپین با قدمتی بیش از ۵۰۰۰ سال، یکی از اجداد اصلی اسب‌های خونگرم امروزی است. تحقیقات پروفسور گاس کاتران از آمریکا نیز این موضوع را از نظر ژنتیکی تأیید کرده است.»

معاون پژوهش مرکز تحقیقات گیلان در ادامه به ویژگی‌های منحصربه‌فرد این نژاد اشاره کرد و گفت: «مهم‌ترین ویژگی ظاهری اسب کاسپین، قد کوتاه آن است که آن را به استانداردی جهانی برای آموزش سوارکاری به کودکان و نوجوانان تبدیل کرده است.»

وی با بیان چالش‌های پیش‌روی حفظ این نژاد اظهار داشت: «متأسفانه تمامی اسب‌های کاسپین خارج از ایران، از نوادگان تعداد محدودی هستند که دهه‌ها پیش از کشور خارج شدند. این امر باعث کاهش شدید تنوع ژنتیکی و افزایش هم‌خونی در جمعیت جهانی آنان شده است.»

دهقان‌زاده در بخش دیگری از گزارش خود به اقدامات عملی صورت گرفته پرداخت و توضیح داد: «پس از انتقال گله اصلی از ایستگاه تحقیقاتی خوجیر به مجتمع فعلی در سال ۱۳۹۰، برنامه‌ریزی ما بر دو محور اصلی متمرکز شده است: اول، حفظ و توسعه گله تحت مدیریت با اجرای برنامه‌های دقیق اصلاح نژادی، و دوم، شناسایی و ثبت اسب‌های کاسپین در سراسر کشور که تاکنون منجر به میکروچیپ‌گذاری حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ رأس شده است.»

وی در ادامه پروژه‌های تحقیقاتی در دست اجرا را برشمرد و افزود: «پروژه‌های مهمی از قبیل “ثبت و پایش اسب کاسپین” و “بررسی پروفایل مولکولی با استفاده از نشانگرهای میکروساتلایت” در حال انجام است. هدف نهایی ما تدوین نخستین کتاب تبارنامه این نژاد ارزشمند است.»

این مقام مسئول در پایان با اشاره به ضرورت توسعه اقتصادی این نژاد، راهکار استراتژیک خود را اینگونه تشریح کرد: «برای خروج از چالش انقراض، باید توجیه اقتصادی ایجاد کنیم. با توجه به ممنوعیت‌های نسبی صادرات، ما پیشنهاد داده‌ایم که صادرات اسپرم و انتقال جنین در دستور کار قرار گیرد. یک طرح ملی نیز با همکاری نهادهای پژوهشی معتبر کشور پیشنهاد شده که امیدواریم با تأمین اعتبار، شاهد اجرایی شدن آن باشیم.»

وی در پایان تأکید کرد: «حفظ اسب کاسپین تنها یک وظیفه تحقیقاتی نیست، بلکه یک مسئولیت ملی برای نگهداری از میراث ژنتیکی و تاریخی کشورمان است.»

ادامه مطلب

دانستنی ها

نجات تنوع زیستی در گرو کاهش ضایعات مواد غذایی

منتشر شده

در

پایگاه خبری داوان نیوز: دو پژوهشگر برجسته کشاورزی کشور، کاهش ضایعات مواد غذایی از مزرعه تا سفره را نماد درک نوینی از توسعه پایدار خواندند و تأکید کردند: هر لقمه نجات‌یافته از هدررفت، گامی به سوی جهانی غنی‌تر و سالم‌تر است. این امر با کاهش نیاز به گسترش کشت و بهره‌برداری بی‌رویه از منابع، مستقیم‌ترین راه برای حفظ تنوع زیستی محسوب می‌شود.

به گزارش داوان نیوز، دکتر اسکندر زند (عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور) و دکتر هما بهمدی (عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات فنی و مهندسی کشاورزی) در یادداشتی مشترک، کاهش ضایعات مواد غذایی را گامی بلند در مسیر بهره‌وری و تحقق عدالت در نظام غذایی دانستند. در این یادداشت آمده است؛

امروزه یکی از چالش‌های بزرگ جهان از بین رفتن تنوع زیستی است، به طوری که در آخرین گزارش جهانی، خطر از بین رفتن یک میلیون گونه گیاهی و جانوری گوشزد شد.
بر اساس گزارش‌های منتشر شده، اصلی‌ترین عوامل کاهش تنوع زیستی در کره زمین به ترتیب اهمیت عبارت‌اند از: بهره‌برداری بیش از حد از منابع (با سهم 37 درصد)، تخریب و تغییر زیستگاه (با سهم ۳۱ درصد) ، نابودی زیستگاه (با سهم 13 درصد)، تغییر اقلیم (با سهم 7 درصد)، گونه‌های مهاجم (با سهم 5 درصد)، آلودگی (با سهم 4 درصد) و بیماری (با سهم 2 درصد). همان‌طور که ملاحظه می‌شود بهره‌برداری بیش از حد از منابع بیشترین نقش را در کاهش تنوع زیستی دارد.

برای مهار این فشارهای فزاینده بر نظام‌های طبیعی و توقف روند تخریب تنوع زیستی، «چارچوب جهانی تنوع زیستی کومینگ-مونترال» در سال ۲۰۲۲ به تصویب رسید. این چارچوب که حاصل سال‌ها مذاکره فشرده سیاسی و علمی میان کشورهای عضو کنوانسیون تنوع زیستی از جمله ایران است، با دربرگیری ۲۳ هدف مشخص، نقشه ‌راهی برای حفاظت از تنوع زیستی و بازسازی رابطه انسان و طبیعت تا سال ۲۰۳۰ ترسیم می‌کند.در میان این اهداف دو گانه، هدف ۱۶ چنین عنوان می‌کند که: لازم است از طریق اعمال سیاست‌ها، آیین‌نامه‌ها و چارچوب‌های نظارتی حمایتی، ارتقای آموزش و دسترسی مناسب به اطلاعات موردنیاز و دقیق، یا جایگزین‌های آنها، نسبت به ترغیب و توانمندسازی مردم برای امکان انتخاب گزینه‌های مصرف پایدار اطمینان حاصل شود تا در سال ۲۰۳۰ ردپای جهانی مصرف، به‌گونه‌ای منصفانه و برابر و از طریق نصف کردن ضایعات جهانی غذا، کاهش قابل‌ملاحظه در پرمصرفی، همچنین کاهش پایدار تولید ضایعات کاهش یابد و از این مسیر، تمامی مردم در هماهنگی با کره زمین، زندگی خوبی داشته باشند.

اجرای هدف ۱۶ می‌تواند نقطه پیوندی میان امنیت غذایی، پایداری منابع و حفاظت از تنوع زیستی ایجاد کند. کاهش ضایعات، فشار بر نظام تولید را کاهش داده و نیاز به گسترش سطح زیر کشت، استفاده از نهاده‌های شیمیایی و تخریب زیستگاه‌های طبیعی را محدود می‌سازد. کاهش ضایعات مواد غذایی در نظام پایدار کشاورزی و غذا و حرکت به سمت ضایعات صفر با بهره‌گیری از مدیریت بهینه ضایعات و پسماندهای تولید و فراوری، ایجاد ارزش افزوده بالاتر در قالب اقتصاد چرخشی، کاهش دفع غیراصولی پسماندها و ترویج فرهنگ مصرف مسئولانه، راهکاری مؤثر در افزایش بهره‌وری تولید و کاهش بهره‌برداری بیش از حد از منابع، به‌ویژه منابع پایه مانند آب و خاک است.از آنجایی که دستیابی به این اهداف ۲۳ گانه برای کشورهای عضو کنوانسیون تنوع زیستی لازم‌الاجرا است، شایسته است که دست‌اندرکاران برنامه هفتم پیشرفت کشور، برنامه‌های لازم برای عملیاتی شدن این اهداف را در دستور کار قرار دهند.

این اهداف در تطابق و هماهنگی کامل با اهداف و برنامه‌های مندرج در «سند ملی دانش‌بنیان امنیت غذایی» و سایر اسناد بالادستی موجود در کشور است. به این منظور مشارکت هم‌افزای سیاست‌گذاران، کنشگران عرصه محیط‌زیست و تنوع زیستی و همچنین فعالان زنجیره ارزش مواد غذایی مختلف از مزرعه تا سفره، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. محقق شدن این اهداف تا سال ۲۰۳۰، زمینه‌ساز دستیابی به آرمان‌های کلان طراحی‌شده برای سال ۲۰۵۰ با محوریت «زندگی همگام با طبیعت» خواهد بود.

بنابراین، کاهش ضایعات مواد غذایی گامی بلند در مسیر بهره‌وری و تحقق عدالت در نظام غذایی است، و هم‌زمان راهی کارآمد برای حفاظت از تنوع زیستی و افزایش تاب‌آوری سیاره زمین محسوب می‌شود. پیوند میان این دو حوزه، نماد درک نوینی از توسعه پایدار است که در آن، هر لقمه نجات‌یافته از هدررفت، گامی به سوی جهانی غنی‌تر، سالم‌تر و هماهنگ‌تر با طبیعت محسوب می‌شود.

ادامه مطلب
تبلیغات

پرطرفدار

کلیه حقوق این پایگاه خبری متعلق به داوان‌نیوز است.